Un instante.

Ese instante no que a conta atrás do reloxo dunha bomba deixa de mostrar o 00:01 na pantalla e mantén o 00:00 durante un período sostido no tempo.

Un intre á súa vez dividido: o antes e o despois. Miles de cachos de cristal desprendéndose da súa unidade previa para acabar noutros puntos. Todo é envolto por unha onda expansiva aparentemente simultánea, pero con matices de décimas, centésimas, milésimas ou millonésimas de segundo.

E cada un destes momentos tamén son instantes nos que o movemento aparentemente non existe, como no Paradoxo da frecha de Zenón (que endexamais chegará á diana), ao dividir progresivamente tempo e traxectoria en metades até o infinito.

Mais a dinamita estourou, e as pezas que se mostran na galería foron afectadas dalgún xeito pola violencia do azar. Todas agás a propia bomba, que ficou detida nun intre indeterminado entre eses ceros e a explosión.

00:00 é a miña segunda exposición individual e, así como na primeira (Gravidade, Espazo Cubo. 2019) tiña como temas principais o espazo e a construción, desta volta, sitúo a mostra nun eixo comprendido entre o tempo e a destrución, dividindo a sala Apo’strophe en dous momentos que conviven nun mesmo lugar.